Prescott

Afgelopen zondag ben ik dus naar Prescott geweest, een klein stadje ongeveer 2 uur rijden ten noord-westen van Phoenix. Het eerste deel van de route was hetzelfde als vorige week naar Sedona – de I 17 Noord richting Flagstaff. Maar na een uurtje rijden moest ik door op de 69 en ging ik weer een nieuw gebied in met een nieuw landschap. Dat valt me wel erg op hier, binnen 2 uur zit je echt in een ander landschap en daarmee ook een ander klimaat. Phoenix wordt nooit echt kouder dan een graad of 7 C, maar in Sedona en Prescott kan het een graad of 10 vriezen in de winter, en is er ook kans op sneeuw. Volgende week ga ik denk ik eens naar het Oosten of Zuiden dus ik ben benieuwd wat ik daar voor landschap aan zal treffen.

Prescott is een stadje dat bekend staat om zn Victoriaanse stijl, oftewel de stijl uit de tijd van de kolonisten. Je ziet hier dus een stukje oud Amerika terug en dat leek me wel interessant. Het centrum van het stadje is heel klein – 4 straten in een vierkant rondom het stadhuis, wat dus letterlijk het centrum van de stad is. Rondom het stadhuis is een vierkant park waar mensen zich verzamelen als er een evenement is, of als er niks is verzamelen ze er nog steeds om gewoon te zitten.

Ik heb eerst in een vierkant rondom het stadhuis gelopen om de verschillende winkels te bekijken en me te orienteren. Vervolgens heb ik eens in mn daytrip-boek gekeken wat hier allemaal te doen was en ben naar het Sharlot Hall Museum geweest. Sharlot Hall leefde in Prescott rondom 1900 en verzamelde objecten van historische waarde, zowel van de de vroege Amerikaanse kolonisten als van de inheemse Indianen – de Yavapai. Ze stichtte oa wat nu dus het Sharlot Hall museum is en hier wordt van alles vertoond wat te maken heeft met de oorspronkelijke bewoners en de Amerikanen die het gebied (aggressief) overnamen. Al met al best een interessant stukje geschiedenis, maar wederom werd ik geconfronteerd met mijn lage tolerantie voor musea. Ik kan er gewoon niet al te lang rondlopen, ik vraag me af waarom ik er naar toe blijf gaan...

Vervolgens ben ik wat gaan drinken op Whiskey Row, een van de vier straten rondom het stadhuis. Deze straat is een van Prescott’s meest bekende attracties, omdat het de basis van de stad vormde toen deze net gesticht werd. De straat heeft de naam te danken aan het feit dat er vroeger alleen Saloons te vinden waren. Uit een filmpje in het museum heb ik geleerd dat het stadje ooit één bank had, 20 winkels, en 18 saloons. Alle 18 lagen aan Whiskey Row en het verhaal gaat dat cowboys in elke saloon wat dronken voor de avond ten einde was. Vandaag de dag is de straat een stuk minder boeiend, alhoewel er nog steeds een stuk of 10 barren te vinden zijn (op een straat van hooguit 150 meter).

Na een cola-light op Whiskey Row besloot ik terug de auto in te gaan en een scenic drive op te zoeken, die hier kennelijk ook erg de moeite waard zijn. Allereerst naar Granite Dells – een rotsformatie ten noorden van Prescott aan de rand van een meer. Er valt weinig over te zeggen behalve dat het inderdaad erg mooie rotsformaties bevatte. Het leek me een uitstekend gebied om een dagje te boulderen, en ik ben ook een aantal keer de auto uitgegaan om de rotsen te beklimmen op zoek naar een perfecte plek voor foto’s.

Een half uurtje later had ik Granite Dells wel gezien en ging ik op weg naar mn tweede scenic drive – Thumb Butte Loop (niet uitgesproken als thumb-butt loop maar nog steeds amusant). De routebeschrijving hiernaartoe was niet ontzettend duidelijk en er stond ook niet bij dat het om een zandpad door de bergen ging. Dus, toen het asvalt overging in zand begon ik me toch wel af te vragen of ik goed gereden was. Maar, stug doorgereden en een half uur later wist ik bijna zeker dat ik niet goed zat want links en rechts van de weg was niks te zien dan bomen, en het boek verzekerde me dat het een fantastische route met mooie uitzichten zou zijn. De weg zelf was hobbelig maar mn auto hield het vol. Mn GPS was ook weinig behulpzaam in dit onbewoonde gebied, dus ik ben maar gewoon doorgereden in de schrale hoop dat ik toch goed zat en omdat ik geen zin had om een half uur terug te rijden.

Even later bleek ik dan toch op de goede route te zitten, maar achteraf denk ik dat ik de route andersom gereden heb waardoor ik het moois aan het begin nu pas aan het eind te zien kreeg. Maar de bomen hielden opeens op en ik stond aan de rand van een afgrond met een gigantische vallei en ondergaande zon recht voor me. Heel erg mooi, ik hoop dat de foto’s het een beetje weergeven, maar mogelijk zijn ze overbelicht want de zon was ontzettend fel (ik heb de foto’s nog niet gezien terwijl ik dit schrijf). Heel toevallig kwam er net een gast aangereden op een quad – toevallig omdat dit de eerste keer was tijdens de route dat ik een ander levend wezen tegenkwam en ik was nu dus net buiten de auto van het uitzicht aan het genieten. Waren we mekaar op een ander moment tegengekomen dan waren we waarschijnlijk gewoon doorgereden, maar nu hebben we een goed kwartier gepraat over van alles en nog wat. Erg toffe gast, leuk gesprek gehad, en hij heeft me nog wat plekken aangeraden om naartoe te gaan de komende tijd.

Na een kwartier het zandweggetje weer verder gevolgd tot ik een half uur later weer op asfalt reed. Dit asfalt heb ik maar gevolgd tot ik weer in Tempe was 2,5 uur later want het was ondertussen alweer een uur of 7. Al met al een zeer geslaagde dag en ik kan niet wachten op volgend weekend om er weer een dagje tussenuit te gaan.