Uit eten met mn zusje en werken voor een goed doel

Hoi allemaal,

Allereerst wil ik even jullie aandacht vestigen op mn vorige verslag, getiteld ‘just a thought I had’. Jullie hebben een emailtje gekregen nadat ik dit verslag had geupload zonder de normale link naar de tekst erin en ik wil voorkomen dat jullie dit enigszins psychologische juweeltje mislopen :)
In het discussieforum werd niet erg veel gediscussieerd, ik geloof dat iedereen het wel een beetje eens was met me dat iets in je eentje doen wel okee kan zijn. Bas en Laura (Lauwa) vonden het wel fijner dingen te kunnen delen geloof ik, en daar ben ik het uiteraard ook mee eens. Het is ook fijn om ervaringen met een ander te kunnen delen, en ik weet zeker dat ik binnenkort wel genoeg heb van alles alleen doen hier. Maar ik blijf erbij dat iets alleen doen niet zo erg is als door veel mensen gedacht wordt. Eelke dacht mijn verslag te bekritiseren door een term erin te gooien die elke psychologie student na 8 weken kent (blok 1.1 – sociale psychologie) maar ik vind dat hij eerst maar eens zn Bachelor moet halen alvorens in discussie te gaan met een MsP :)

Ik ben net terug van weer een daytrip, dit maal naar Prescott. Maar ik begin een stukje terug, bij afgelopen woensdag. Die avond ben ik uit eten geweest met Renske en Peter. Na werk ben ik ze op gaan halen van hun hotel in Mesa, een kleine 18 mijl rijden. Ik besloot om niet de snelweg te nemen omdat die na werk helemaal vast staat vanwege de spits, en dus binnendoor te gaan. Maar 18 mijl binnendoor blijkt best ver te zijn! 40 Minuten over gedaan – nog steeds sneller dan wanneer ik in de file was gaan staan denk ik, maar toch.. Waarom ik me verbaasde over de tijd die het kostte was omdat ik al die tijd op een enkele straat heb gereden – Broadway. De straten hier zijn lang, maar toch is het raar om 40 minuten op slechts een straat te rijden.

Goed, heb ze dus opgehaald van hun hotel en toen zijn we naar mij appartement gereden omdat ze die graag even wilde zien. Dus dat was weer 80% van dezelfde route de andere kant op. En toen gingen we eten bij de cheesecake factory – vlak bij hun hotel. Het was dus nogal heen en weer rijden, maar dit was absoluut niet erg. Het was leuk ze weer te zien en te horen wat Peter allemaal gedaan heeft hier de afgelopen maanden (verbazingwekkend weinig aangezien hij vornamelijk moet studeren en nooit meer dan een dag weg kan). En het was raar om Renske na zo weinig tijd weer te zien. Toen ik nog in Nederland was gingen er soms maanden voorbij zonder dat wel elkaar zagen, en nu was het minder dan 4 weken terug. Het was dus eigenlijk heel gewoon, ik was niet echt ontroerd om haar weer te zien ofzo, en zij andersom volgens mij ook niet. Daarvoor zat er te weinig tijd tussen. Het voelde alsof we gewoon even gezellig uit eten gingen, maar we waren toevallig 5500 mijl verderop dan normaal. Ja ik ga dingen nu in mijl uitdrukken omdat ik het dan niet om hoef te rekenen, en misschien raak ik er zelf zo ook wat sneller aan gewend.

Dus dat was woensdagavond. Renske zit nu ondertussen in Washington tot het eind van deze week, dus Rens als je dit leest – fijne vakantie verder! Donderdag en vrijdag weinig boeiends gedaan. Vrijdagavond kon ik niet te laat gaan slapen want ik had me opgegeven voor ‘Habitat for Humanity’. Ik zal ff uitleggen wat dit is: Habitat for Humanity is een goed doel dat gesponsord wordt door bedrijven. Organizaties kunnen geld doneren en hiervan worden huizen gebouwd die verkocht worden aan minder bedeelde gezinnen. Deze gezinnen krijgen vervolgens een rente-vrije hypotheek en met het geld hiervan worden weer nieuwe huizen gebouwd zodat het zichzelf als het ware in stand houdt. De huizen zijn goedkoper dan normaal, onder andere omdat ze grotendeels gebouwd worden door vrijwilligers. Enter Gerben op zaterdagochtend. Ik had me dus ingeschreven en moest om 7:15am aanwezig zijn, dus half zes opgestaan. We waren met een groep van 30, allemaal University of Phoenix, en hebben tot 2pm gewerkt. Elke week komt er een andere groep en wij bouwden dus voort op wat ze vorige week gedaan hadden. Toen we aankwamen stond alleen de buitenkant, maar toen we klaar waren had het huis kamers gekregen en zat het dak er gedeeltelijk op. Het was voornamelijk HEEL erg veel spijkers in hout timmeren.

Het was een speciaal gevoel om hieraan mee te werken. De hele wijk bestond uit alleen maar Habitat for Humanity huizen, in verschillende stadia van gereedheid. Sommige huizen waren al bewoond (kut voor hun want er waren nog zo’n 7 teams in de omgeving al vanaf 7:15 bezig) en sommige hadden alleen nog een fundering. Maar het was apart om in zo’n omgeving te werken aan een huis dat binnenkort bewoond wordt. De toekomstige eigenaar werkte mee met ons trouwens. Het grappige is dat ik emails voor dit soort werkzaamheden en goede doelen, incl deze, ook al ontving toen ik nog in NL voor de University of Phoenix werkte, maar toen kon ik er niks mee en gingen ze rechtstreeks in de prullenbak. Leuk om nu echt mee te kunnen doen eraan.

Zaterdagmiddag heb ik de motorkap van mn auto eens omhoog gedaan. Ik had Autorepair for dummies van Amazon besteld en heb wat gereedschap gekocht. Ik weet absoluut helemaal niks van auto’s af en wil hier een beetje verandering in brengen. Dus ik heb besloten zelf eens in mn auto te gaan rondneuzen en misschien van tijd tot tijd eens een simpel herstel klusje uit te voeren. Niks bijzonders, maar gewoon basis dingen. Zaterdag heb ik mn gereedschap nog helemaal niet ter hand genomen maar ben gewoon eens aan de hand van het boek gaan kijken waar alles zit, en nu weet ik in ieder geval de motor te vinden (dat had ik zonder boek ook nog wel gekund, denk ik), de batterij, het luchtfilter, de reservoirs voor olie, koelingsvloiestof, remvloeistof, transmissievloeistof, etc. Ik heb niet de illusie dat ik aan de hand van een boek een auto kan leren repareren, maar simpel onderhoud moet wel lukken. En als ik door dit onderhoud kan zorgen dat die niet kapot gaat, dan is reparatie onnodig. Ik kan het maar beter nu leren met een 2e-handsje dan wanneer ik ooit een keer een dure nieuwe auto heb (als).

En zowaar, vanochtend deed mn auto het nog en ben ik ermee naar Prescott gereden. Maar daar ga ik een volgend verslag op in, want het wordt alweer laat en ik wil nog even een film kijken en bier drinken. Ik was ook mn camera vergeten en heb zo’n wegwerpding gekocht dus ik wil eerst de foto’s ontwikkelen zodat ik ze tegelijk met het verslag kan uploaden. Dus tot over een paar dagen!

Oh trouwens, er werd veelvuldig verzocht of ik een foto van mn Halloween-kostuum wilde delen (... okee, niet veelvuldig - alleen mn moeder) maar dit wil ik absoluut NIET. Ik heb wel een foto maar dit is een van de allerkutste foto's die ooit gemaakt is. Ik heb zelf slechts een maal een gaardere foto gezien en die was van Aran verkleed als Gandalf voor scouting ofzo. En die was echt niet heel veel erger dan de foto van mij verkleed voor Halloween. Dus ik ben zeer zeker niet van plan die foto hier te uploaden en de enige reden dat ik dit nu vermeld is zodat jullie nieuwsgierig worden naar hoe kut die wel niet was.

Later!

P.S. Eel, ik weet dat je het kan hebben maar ik wil toch even benadrukken dat ik een grapje maakte :) Maar om even serieus op je opmerking in te gaan, cognitieve dissonantie zou inderdaad een rol kunnen spelen – positiever gaan denken over dingen alleen doen doordat ik ‘geforceerd’ wordt dingen alleen te doen.