Back in the States

Heej!

Terwijl ik dit begin te typen is het 7:38, dus ik ben alweer zo’n 7 dagen en anderhalf uur terug in de States... Het voelt alsof ik jullie alweer weken niet heb gezien, om de een of andere reden. Ik wilde in dit verslag over mn vakantie in Nederland vertellen, maar terwijl ik daarover aan het typen was bedacht ik me dat de meeste van jullie daar bij waren. Dus dat zou waarschijnlijk weinig boeiend geworden zijn. Daarnaast waren de hoogtepunten toch wel de twee zaterdagen, en feestjes beschrijven en het dan leuk proberen te laten klinken is vrijwel onmogelijk. Zeker als je een groot deel van een van de twee niet meer weet (tussen de Ierse pub en ontwaken bij Bart ’s ochtends, hoewel het misschien beter is dat ik me daar niet alles meer van kan herinneren...)

In ieder geval, mn vakantie was echt supervet! Het waren maar 10 dagen, die zoals verwacht ontzettend snel voorbij waren, maar ik heb bijna alles kunnen doen wat ik wilde doen en bijna iedereen gezien die ik wilde zien. Voornamelijk omdat jullie ook tijd voor mij hebben vrijgemaakt, wat ik erg waardeer. Het was echt goed iedereen weer te zien na 8 maanden! Behalve Tom.

De foto’s van mn vakantie zijn bij dit verslag geupload. Wel jammer dat ik er geen enkele keer aan heb gedacht foto’s te nemen als ik bij mn ouders was, of bij mn broer of zus of toen mn oma en opa langskwamen.. Gelukkig komen mn ouders over 3 maanden deze kant op dus dan krijg ik nog een kans.

Dus, maandagochtend vroeg weer naar Brussel voor een lange en saaie vlucht terug. De dag ervoor afscheid genomen van mn broer en zus, wat heel vreemd aanvoelde. De eerste keer waren ze meegegaan naar Schiphol en maakten ze deel uit van een ontroerend moment, gevolgd door een uitzwaai-scene. Dit keer was het meer ‘okee, het was weer leuk! Tot ergens in de toekomst, later!’ Wat best wel relaxt was want ik ben niet zo goed in emotioneel afscheid nemen. Maar goed, op Brussel toch maar precies dat gedaan toen ik pa en ma aan de andere kant van de douana achter moest laten...

Nou ja de vlucht terug was net zo lang en saai als de vlucht heen. Ik had gelukkig een hoop gedownload tijdens mn verblijf dus ik had genoeg vermaak op mn laptop dit keer. Maar ja die heeft ook maar 3-4 uur battery life, dus dat liet nog 12-13 uur over om te doden. Ik had niet geslapen van zondag op maandag maar tegen mn verwachtingen in hielp me dat niet te slapen in het vliegtuig. Dus ik kreeg de kans om Dear John voor de tweede keer zonder geluid te kijken maar dit voegde alleen maar tijd toe aan mn reis – de twee uur durende film leek dubbel zo lang te duren...

Maar uiteindelijk kom je dan toch weer aan op Phoenix. Ik was snel het vliegtuig uit en hoefde amper in de rij te staan bij de douane. Maar toen me werd gevraagd om mn I-94 (documentatie van vertrek en aankomst in Amerika) besefte ik me dat ik die niet ontvangen en ingevuld had in het vliegtuig (die hoor je te krijgen) dus werd me vriendelijk (lees ‘fucking chagrijnig’) gevraagd om die nog maar even in te vullen en dan achteraan de rij aan te sluiten. En ondertussen was er wel een rij, uiteraard. Goed, tweede keer bij die man maar toen was ik het tweede deel van de I-94 vergeten in te vullen. Stom natuurlijk maar het zag eruit als zo’n deel dat ingevuld moest worden door de douanebeambte zelf en ik had al zo’n 35 uur niet geslapen dus het was er even doorheen geglipt. Die man vervolgens nog chagrijniger dan die al was (en hij was echt ongelooflijk chagrijnig... Bij nader inzien weet ik niet zeker waarom ik nog een tweede keer bij hem in de rij ging staan). Toen vulde hij het maar in voor mij maar wilde wel nog even weten of ik weleens eerder een I-94 in had gevuld, en bij mijn bevestiging waarom het deze keer anders zou zijn en waarom ik dacht dat ik speciaal was... Ik snap dat deze mensen niet vriendelijk mogen lachen enzo maar dit was echt een vreselijke lul. Grappig feitje en iets dat me moeite gaf niet in lachen uit te barsten de bozer die werd – zn naam was ‘Gannon’. I kid you not. Ik kon hem bijna niet serieus nemen maar ik had weinig zin in een cavity search gevolgd door nog 16 uur vliegen naar huis, dus toch maar de nodige respect getoond.

(voor wie niet snapt waarom de naam Gannon grappig is – maak je geen zorgen, voor het grootste deel van de wereld is het dat niet. Maar voor een select groepje is iemand die Gannon heet meesterlijk, zeker als die superboos is)

Ik werd opgehaald door Christophe en om 7 uur lokale tijd was ik weer ‘thuis’. Was wel weer een raar gevoel. Het was een raar gevoel om weer ‘thuis’ in Nederland te zijn, maar dus ook om weer terug in Phoenix te zijn. Ik denk dat het concept ‘thuis’ gewoon een beetje vaag is op het moment. Anyway, uurtje of 9 ging ik slapen, na dus 16 uur gevlogen te hebben en 38 uur wakker te zijn. Guess what? Drie uur later klaarwakker.... Fucking jetlag.. Sorry oma voor het taalgebruik in dit verslag.

Maar ja de volgende ochtend toch maar om 9 uur op werk verschenen en mezelf de week doorgewerkt. Makkelijk was het niet want mn biologische klok had geen idee wat er allemaal aan de hand was de laatste twee weken. Ik heb sinds ik terug ben nog geen enkele nacht in een keer doorgeslapen, maar in Nederland was ik op geen enkel moment ook echt aan de tijd gewend. Dus ik hang er nog ergens tussenin. Maar toch maar weer gewoon mn ritme opgepikt. Dinsdagavond na werk de klimhal maar weer in, maar dat was nog niet zo snel als een maatje van me hier die ook de 14 terugkwam uit een ander continent (hij was naar China geweest) maar diezelfde avond alweer daar te vinden was. Zo hardcore was ik dan ook weer niet.

En toen weer mn eerste weekend hier, en dat was gelijk een goede. Zaterdag een barbeque bij Zak thuis, dus de hele dag aan het zwembad met bier en vlees. Beetje een football heen en weer gooien, en soms iemand m proberen te laten vangen met een rennende aanloop vanaf de rand het zwembad in. Gaat meestal goed tot iemand een soort snoekduik maakt in water niet veel dieper dan 1,5 meter. Dat was ik dus. Mn kin op de bodem geslagen en ook al voelde ik er weinig van, de geschokte blikken die ik kreeg toen ik weer boven kwam vertelden me genoeg. Flinke spleet in mn kin en een overvloed aan bloed dat de vrijheid kon proeven. Dus de rest van de middag met ijs en verband het bloeden proberen te stoppen in de hoop dat iedereen die me aandrong hechtingen te gaan halen zn ongelijk bewezen kreeg. Wat uiteindelijk ook gebeurde, maar het was een flinke snee en het zal wel een mooi litteken achterlaten...

Maar goed dat weerhield me er niet van mee te gaan naar een huisfeest diezelfde avond. Een of ander meisje was 19 geworden en gaf een feest, en ook al kende ik vrijwel niemand daar op een handjevol na die ’s middags ook bij de barbeque aanwezig waren, het alternatief was naar huis gaan en slapen. En ik had nog niet echt zo’n Amerikaans huisfeest meegemaakt dus whatever. Het was precies zoals je het wel kent uit films. Iedereen is superdruk bezig met zoveel mogelijk te drinken, het huis wordt compleet getrashed en halverwege de avond kwam de politie binnenvallen (en aangezien 90% tussen de 17 en de 19 jaar oud was in een land waar je mag drinken vanaf 21 was dit not good). Ik maakte me weinig zorgen tot me werd verteld door de mensen die mijn leeftijd waren dat ze me als meedeplichtig zouden beschouwen omdat ze dan maar aannemen dat iedereen van boven de 21 de drank gekocht moet hebben voor de minderjarigen. Maar uiteindelijk viel het allemaal wel mee en moest iedereen dan maar gewoon naar huis gaan. Nou ja heb ik dat ook eens meegemaakt.

Die nacht niet veel meer dan 4 uur geslapen en toen maar om 6 uur uit bed om te gaan klimmen in een gebied genaamd ‘The Pit’, vlak onder Flagstaff. Een goede twee uur rijden, maar het was de moeite waard! Supermooi klimgebied in een gigantisch groene vallei (want er kan daadwerkelijk iets anders groeien dan cactussen in Flagstaff) met mooie routes. Ik was enigszins uitgeput door slaapgebrek en ook nog steeds jetlag maar later in de middag kwam ik een beetje op gang. De foto’s die er niet uitzien alsof ze tijdens een vakantie in Nederland genomen zijn komen hier dus vandaan.

’s Avonds weer terug en ik maakte goed tijd want het was rustig en had de cruise-control op 80 mph staan (130 km/hr, en slechts 5 mph harder dan toegstaan). Tot ik op ongeveer 45 min van huis verwijderd opeens gigantisch schrok van een onbekend, tamelijk hard geluid, gevolgd door een afname van mn controle over het stuur en de auto die in een lichte slip ging. Dus daar stond ik dan, aan de kant van de weg met een lekke achterband. En ik had wel een reserve maar geen krik, dus ik kon er weinig aan doen. Daarnaast heb ik nog niet zo lang een eigen auto, heb sowieso weinig verstand van auto’s, en heb nog nooit in mn leven een band vervangen. Nou denk ik wel dat ik het uit had kunnen vinden, maar dat maakte toch niet uit want ik had geen krik...

Godzijdank was ik wel dicht genoeg bij Phoenix om bereik te hebben, want zodra ik ook maar even buiten de bewoonde wereld stap vindt mn telefoon meestal geen signaal meer. Maar zoveel pech had ik ook weer niet, dus via Christophe het nummer van een bedrijf gekregen en toen maar geduldig gewacht tot er hulp kwam. Dat duurde wel een goed uurtje (Gelukkig had ik water in de auto, want ik was ook dicht genoeg bij Phoenix om weer van de 38 graden te mogen genieten) maar uiteindelijk kon ik toch mn rit weer vervolgen. Met 50 mph dan wel, want zo’n reservewiel is niet gemaakt voor hogere snelheden, kennelijk (hij is kleiner en dunner dan mn normale wielen). Dus daar reed ik dan in de rechterbaan terwijl ik gepasseerd werd met snelheden zo’n 20-30 mph hoger... Duurde ook gelijk een half uur langer voor ik eindelijk thuis was.

Grappig feitje; kennelijk zit de krik verborgen in een soort geheim compartement in de kofferbak van de auto. Wist de vrouw die me hielp me te vertellen, en ze had inderdaad gelijk – daar was die. Want ja, waarom zou die ook gewoon op dezelfde plaats als het reservewiel bewaard worden, waar die makkelijk te vinden is in geval van nood?

Maar goed, uit dit voorval dan ook maar weer de goede les getrokken dat het beter is voorbereid te zijn, dus vandaag terwijl ik een nieuw wiel aanschafte ook maar een hydraulische krik gekocht en een jerrycan die ik kan vullen met benzine, zodat ik voor een volgende keer misschien niet belachelijke bedragen hoef te betalen om geholpen te worden.

En dat was m wel weer! Zal wel weer even duren tot mn volgende verslag want ook al nam ik me in Nederland voor weer wat vaker iets te schrijven, ik voel nu al dat dat er niet in zal zitten. Dus voor wie Facebook heeft – je ziet van tijd tot tijd wel wat foto’s en status updates langskomen, en voor wie geen Facebook heeft – wordt weleens een keertje tijd, denk je niet?

Liefde!