Just a thought I had

Okee, zoals ik aan had gegeven lag ik laatst in bed en had ik een inzicht dat ik wil delen met jullie. Dit was nadat ik in Sedona was geweest en op de dag aan het reflecteren was.

Ik ben hier ondertussen meer dan 3 weken (het voelt trouwens als veel langer dan dat, is dat voor jullie ook zo?) en ik doe een hoop dingen alleen. Ik was in mn eentje naar de Desert Botanical Gardens geweest, en hetzelfde voor Sedona. Uiteraard houdt dit ook in dat ik regelmatig in mn eentje in een restaurant aan het lunchen of dineren ben. En opeens verbaasde ik me hier over, want in Nederland ging ik echt nooit in mn eentje een eetgelegenheid binnen. Ik voelde me altijd erg bezwaard om ergens alleen te gaan eten, en ik weet dat ik daar niet alleen in ben. Hetzelfde geld voor dingen doen in het algemeen – in je eentje naar de film, of naar een museum, sommige mensen gaan niet eens de stad in om te winkelen tenzij er anderen meegaan. Volgens mij is dit door het idee dat als je iets in je eentje doet, je per definitie niemand kon vinden die met je mee wilde, oftewel – je hebt geen of weinig vrienden. Het heeft denk ik te maken met sociale status, en ik vermoed dat dit idee oorsprong vind tijdens de middelbare school waar alles draait om hoeveel vrienden je hebt en wie het zijn. Gezien worden met de verkeerde vrienden, of nog erger, zonder vrienden, heeft consequenties voor je waargenomen sociale waarde.
Dit gevoel van bezwaar om iets alleen te doen wordt vervolgens vaak meegedragen tot in de volwassenheid, en mogelijk zelfs iemand’s hele leven. Mensen die hier geen last van hebben zijn volgens mij diegenen die op de middelbare school niet tot de ‘populaire groepjes’ behoorden en geforceerd werden om dingen alleen te doen.

Het jammere van dit alles is dat het gewoon heel erg fijn kan zijn om iets te doen zonder anderen erbij. Ik heb de afgelopen weken van alles in mn eentje gedaan en merk dat het absoluut niks af doet aan de beleving ervan. Sterker nog, in veel opzichten voegt het zelfs iets toe. Wanneer je met anderen in een gezelschap bent kan je nooit precies doen wat je zelf wilt doen. Verschillende mensen willen verschillende dingen en een zekere mate van aanpassing is altijd nodig. Daarnaast kan je altijd beinvloedt worden door anderen, zowel door humeur als mening. Als iemand anders in een slecht humeur is heeft dit onvermijdelijk invloed op je eigen humeur, en hetzelfde geld als een ander een negatieve opinie ergens over heeft. We zijn als mensen gewoon geprogrammeerd om sociaal geaccepteerd te willen worden en empathie met anderen is hier een gevolg van.

Als je alleen bent heb je hier geen last van. Belevenis en mening over datgene wat je aan het doen bent is 100% individueel. En per definitie ben je alleen dingen aan het doen waar je zelf zin in hebt. Immers, als ik op zaterdag plannen voor zondag maak, maar zondag heb ik er eigenlijk geen zin in, dan doe ik het gewoon niet. Geen sociale verplichtingen dus je bent altijd iets aan het doen dat je absoluut wil doen.

De belevenis op zichzelf is ook anders. Wanneer je met anderen iets doet moet er altijd over gepraat worden. Als je een mooi landschap bezichtigd dan moeten er nutteloze opmerkingen zoals ‘oh wat mooi’, en ‘ja prachtig’ gemaakt worden, anders voelt niemand zich op zn gemak. In je eentje kan je gewoon kijken. Gewoon ergens gaan zitten, voor zolang als je wilt, en gewoon observeren, verder niks. Je richt je in jezelf en beleeft het persoonlijk, in plaats van dat je je extern moet richten om een soort van gedeelde ervaring te hebben. Maakt niet uit wat ik aan het doen ben, het is een stuk persoonlijker dan wanneer er anderen bij waren geweest. Dit maakt alles wat ik doe speciaal, want ik ben de enige die het ziet.

Natuurlijk zijn er constant momenten waarbij ik zou willen dat ik het kon delen met iemand. Ik zou het fantastisch vinden als jullie hier waren om alles wat ik zie ook te zien, en niet van mijn schrale foto’s afhankelijk waren. Maar waar ik het nu over heb is puur de persoonlijke belevenis ergens van, en die is gewoon kwalitatief beter alleen dan met anderen.

Dus, het inzicht wat ik had komt eigenlijk op het volgende neer. Dingen in je eentje doen is helemaal niet zo erg als dat iedereen schijnt te denken. Het is juist bevrijdend en geeft een hele andere belevenis dan alles altijd maar met anderen doen. Ik kan jullie allemaal aanraden gewoon eens een dagtochtje te plannen voor jezelf alleen en het te ervaren. Het zal in het begin raar aanvoelen want je bent het niet gewend, en in je eentje lunchen ergens is de eerste paar keer inderdaad raar. Maar dit gevoel verdwijnt snel en als je hier eenmaal niet meer door beperkt wordt ben je een stuk vrijer dan voorheen. Immers, als je eens niemand kan vinden die met je mee wil gaan naar wat het dan ook is dat je wilt doen hoef je tenminste niet thuis te blijven.

Als laatste wil ik wel even zeggen dat een inzicht per definitie persoonlijk is en dus niet voor iedereen zal gelden. Ik ben ook enigzins introvert, dus de extreem extraverten onder jullie zullen eenzaamheid (de traditionele betekenis) misschien minder kunnen waarderen. Maar goed, ik kan je garanderen dat je in ieder geval iets leert over jezelf als je er eens een dagje alleen op uit gaat.

Ben je het hiermee eens of heb je totaal andere ervaringen? Het discussie-forum is bij deze geopend! Laat een berichtje achter.