Sedona

Goed, deel twee van mn weekend verslag – Sedona! Op advies van de mensen die ik zaterdag in de Desert Botanical Garden had ontmoet besloot ik zondag vroeg op te staan en naar Sedona te rijden. Ik had dit zaterdagavond nog besproken met Gary en Allie die me vertelde dat je hier mooie wandelingen kan maken, en Allie raadde me aan naar Slide Rock Park te gaan.

Voor mn vertrek had ik even op Google maps opgezocht hoe ik moest rijden. Ik heb dan wel een GPS systeem maar ik wil ook een beetje zelf kunnen navigeren hier. Het bleek erg simpel te zijn – I 10 (I voor Interstate) naar het westen en vervolgens de I 17 noord, die me rechtstreeks naar Sedona zou brengen. En zo simpel bleek het ook te zijn – 2,5 uur later was ik er.

De route naar Sedona was fantastisch trouwens. Dit was de eerste keer dat ik daadwerkelijk uit Phoenix ben geweest, en het landschap van Arizona (dit deel iig) is echt adembenemend. Ik ben onderweg gestopt op meerdere scenic viewpoints om gewoon een kwartiertje van het uitzicht te genieten. Phoenix ligt op 1,117 feet boven zeeniveau (340m) en Sedona ligt op 4,326 feet (1319m) en de route ging dus nogal de bergen in. Ik heb veel foto’s genomen en sommige samengevoegd voor panorama foto’s, maar zoals altijd doen de foto’s bij lange na geen recht aan hoe mooi het hier echt is. Foto’s geven slechts een visuele representatie, en dat zelfs alleen in 2D natuurlijk, maar missen het gevoel dat je hier krijgt. Ik weet niet eens hoe ik het zou moeten beschrijven, dus ik ga het ook niet proberen. Ik kan jullie alleen aanraden absoluut een keer een vakantie te plannen hiernaartoe en het zelf te beleven. Rond een uurtje of half 10 zat ik in de ochtendzon koffie te drinken bij een uitzichtpunt aan de rand van een afgrond, rode bergen in de achtergrond, en iemand was gitaar aan het spelen. Dit was best okee :)

Het laatste stukje naar Sedona moest ik van de I 17 af en zo’n 10 minuten rijden op de 179. Ik had alleen niet helemaal door wanneer Sedona nou begon. Ik dacht dat ik er al was dus ik ging maar een zijstraatje in om te kijken wat er was en kwam uit bij de Holy Cross Chapel, een klein kapelletje dat een touristische attractie bleek te zijn. Het kapelletje zelf kon me weinig interesseren (bij de foto’s kan je zien hoe het er van binnen uitzag, geniet ervan!) maar het uitzicht was wederom spectaculair. Na een klein half uurtje ben ik weer doorgereden, om even later te stoppen bij weer een scenic viewpoint. Hier heb ik nog wat panorama foto’s genomen. Ik hoop dat ze er een beetje mooi uitzien op waarbenjij.nu als ik ze ga uploaden zo...

Even verderop reed ik dan toch Sedona binnen. Best een aardig stadje, maar erg touristisch. Een soort van resort in de bergen en dat zie je aan alles af. Veel van die touristische winkels met souvenirs enzo, en zo’n 75% van alle winkels verkopen ‘kunst’. Waarom weet ik niet precies maar kennelijk gaan mensen hier op vakantie en nemen dan kunst mee naar huis. Ik heb even rondgelopen hier maar had al snel door dat het stadje zelf voor mij niet de main attraction zou worden, dus heb ik toch mn GPS maar uit mn tas gehaald en ben doorgereden naar Slide Rock Park.

Er was me verder weinig verteld over Slide Rock behalve dat het erg mooi en leuk was. Helaas was het niet echt wat ik verwachtte.. Ik had een natuurpark verwacht met allerlei wandelpaden door de bergen enzo. Sedona staat bekend om de mooie wandelingen die je er kunt maken. Misschien, maar iig niet in Slide Rock Park... Het park heet zo omdat het een beekje heeft met enigszins snel stromend water wat samen met de rotsen een soort natuurlijke glijbaan vormt. Heel leuk, maar ik had mn zwembroek niet meegenomen en ik kan me sowieso niet voorstellen dat het erg boeiend is als je ouder bent dan 10 ofzo.. Maar ik had pas na een uur door dat er niks anders was dan het beekje, tot die tijd heb ik rondgezworven op zoek naar de hiking-trails. En iedereen verzekerde me dat ze er waren, maar niemand had er zelf echt gewandeld dus ik werd van links naar rechts gestuurd. Ik ben het beekje afgelopen tot het tegen de rotsen doodliep, en zelfs toen ben ik nog op een wat begaanbaarder stuk omhoog geklommen - laten we het ongeveer een 3e graads route noemen (er zijn denk ik 2 mensen die dit lezen die weten wat dit inhoudt... Hoi Eelke en Renée!!) – maar bovenaan gekomen was er nog steeds geen wandelpad. Beetje door de struiken gewandeld terwijl ik me inbeeldde dat er onder elk bosje waar ik mn voeten naast neerzette een schorpioen / ratelslang / giftige spin zat, en uiteindelijk toch tot de conclusie gekomen dat er niks was behalve een beekje met een beetje water. Teleurstellend, maar goed weet ik dat ook weer.

Dus, terug gereden naar Sedona en besloten om niet meer op zoek te gaan naar andere wandelpaden. Door al het lopen, klimmen, en springen (van steen naar steen om over het beekje te komen) waren mn benen al redelijk moe geworden. Gary had me ook verteld dat je een Jeep-tocht de woestijn in kon nemen, dus toen ben ik dat maar gaan doen. Ik had mazzel, binnen 10 minuten zou er een vertrekken de Diamond Back Gulch in. ‘Not for the faint of heart’ stond er specifiek bij, dus dat klonk veelbelovend.

Helaas was dit OOK al een beetje teleurstellend... Ik had verwacht met een Jeep de bergen in te gaan en mogelijk met enige snelheid langs afgronden te rijden. Maar de tocht ging niet omhoog maar omlaag. Nou is een gulch ook wel iets dat per definitie lager ligt maar daar had ik nog niet bij stil gestaan. En dat ‘not for the faint of heart’ was een beetje overdreven. Het was een ongelooflijk hobbelig ritje over paden waar je zonder een hele goede 4X4 beter niet aan kan beginnen, maar om nou te zeggen dat het echt spannend was... Educatief, interessant, zelfs sensationeel... maar niet spannend. Soms was er een stuk dat stijl naar beneden ging en als er niet teveel stenen lagen gaf de man gas en riep ‘RUNAWAY JEEP’ maar dat was het wel.

De gids was verder een toffe kerel. Zn oma was een Indiaan en zelf leefde die al zn hele leven in Arizona en hij was een Amerikaanse Versie van Crocodile Dundee. Er is vast ook wel een film met zo’n out-back nature gast in Amerika en als je het weet mag je een berichtje achterlaten maar Amerikaanse Crocodile Dundee is wel een accurate beschrijving. Hij wist exact welke planten eetbaar waren en welke goed waren voor nier-problemen of rusteloosheid en welke giftig waren, en hij wist alles van de historie van het gebied en de oorspronkelijke Indianen en van de dieren enzo. Dus dat was allemaal wel boeiend, maar net als Slide Rock Park had ik gewoon iets anders verwacht van tevoren. En dat heeft soms een beetje invloed op hoe je iets beleefd.

Toen de Jeep terug was in Sedona was het kwart voor 7 en tijd om aan de terugreis te beginnen. Ik heb mezelf voorgenomen nog een keer terug te gaan en wat mooie wandelingen te maken. Ik weet nu waar het is, wat er te doen is, en wat ik kan verwachten, dus als ik dan zorg dat ik een kaart heb van de wandelroutes zal ik wel iets meer uit mn dag kunnen halen. Nu was het zeker geen verspilling, en ik ben blij dat ik ernaartoe ben gegaan, maar ik was wel iets enthousiaster tijdens de rit ernaartoe dan de rit terug.

En ik heb in ieder geval mn auto goed uitgetest. Ik heb er ondertussen al zo’n 500 mijl mee gereden (best aardig voor 5 dagen toch?) en hij bevalt uitstekend! Ik ben helemaal verkocht aan het rijden in een automaat. Serieus waarom rijden we nog met koppeling in Nederland / Europa? Het slaat nergens op! Ik had altijd zo’n idee van ‘het hoort erbij’ en ‘rijden in een automaat neemt iets weg van het rijden op zich’ maar dit is bullshit! Het rijdt superrelaxt. Je hebt twee pedalen, rem en gas, en de auto doet de rest. Dan nog een cruise-controlletje zetten als je met 75 mijl per uur door de bergen gaat en de auto schakelt automatisch terug of bij als de weg omhoog of omlaag gaat. Het is ideaal!

Dan even iets grappigs. Even terug in het verhaal. Ik was dus op het uitkijkpunt met de koffie en de gitaar spelende Amerikaan. Ik smste mn zusje die hier dus ondertussen is of ze me even kon bellen met de telefoon van Peter. Het duurde even, en toen ze me eenmaal belde was ik even ‘niet beschikbaar’. Dus ze smste me dat ze me ’s avonds wel weer zou bellen want dr batterij was bijna leeg. ’s Avonds belde ze me maar ik was helaas net in het drukke verkeer rond Phoenix beland. Ik nam wel op maar vroeg alleen even snel hoe het was en zei toen dat ik niet kon praten omdat ik aan het rijden was. Niet hands-free bellen mag hier gewoon maar ik wil liever nog even vasthouden aan mn goede rijmanieren (ik gebruik ook als enige mn richtingaanwijzer hier). Dus we hadden het niet gehad over wat we allebei hadden gedaan vandaag.

Vandaag krijg ik opeens een smsje van dr dat ze mn verslag van gister had gelezen en dat ze ook in Sedona was geweest! Ze was er samen met Peter naartoe gereden en had net als ik haar hele zondag daar besteed. Serieus, hoe toevallig echt... En als ik haar aan de telefoon had gehad gisterochtend toen ze belde hadden we uiteraard besproken wat we zouden gaan doen en hadden we zeker afgesproken om elkaar te ontmoeten daar. Maar helaas... Maar echt, wat is de kans. Dat ik hier ben en Peter ook is al groot toeval (zijn verblijf hier is onderdeel van de opleiding tot piloot die hij volgt – Phoenix uit alle mogelijke steden ter wereld). Dat ik hierheen verhuisde in dezelfde periode dat Renske een reis had geboekt om hem op te zoeken is een nog groter toeval (mijn migratie was toen nog erg vaag). En dat ik op aanraden van een random echtpaar die ik een dag eerder ontmoette besluit om naar Sedona te gaan op dezelfde dag dat Renske en Peter dat ook besluiten slaat helemaal nergens meer op. Ik vind het bijna raar dat we elkaar daar niet tegen het lijf zijn gelopen. Bovenop die rots in the middle of nowhere waar ik op zoek was naar een wandelpad ofzo...

Nou dat was m weer voor vandaag. Ik kwam gisteravond in bed opeens tot een inzicht dat ik binnenkort wil delen met jullie maar dat bewaar ik even tot een ander verslag. Vergeet niet de foto’s te bekijken en een berichtje achter te laten!